8 ثور پس از 24 سال سیاه سیاه است!

مدعیان جهاد و جنگ سالاران مسلح کنونی که محافظان و خدم و حشم و ایل و تبارشان مخل آسایش عمومی شده است؛ روزگاری نه چندان دور مجاهدان واقعی فی سبیل الله برای برافکندن کمونیسم و برقراری یک نظام دموکراتیک اسلامی بودند.

امروز 8 ثور 1395، 24 سال آزگار از روزی که سران جهادی به پیروزی رسیدند و توانستند ارتش سرخ را به عقب برانند می گذرد اما این روز نه سفید بلکه سیاه سیاه است و از پایان جشن پیروزی در شامگاه 8 ثور بود که جنگ بر سر قدرت و خانه جنگی و برادر کشی شروع شد.

در تمامی 8 ثورهای پس از 1371 تاکنون همواره وزارت کار و امور اجتماعی یا دستگاه های مرتبط حکومتی، این روز را گرامی داشته اند و رخصتی عمومی اعلام کرده اند و برخی مسوولان تاریخ مصرف گذشته و فسیل های زنده ی به اصطلاح جهاد، در سخنرانی های کسل کننده ی خود به تعریف و تمجید از مجاهدنماها پرداخته اند.

8 ثور در واقع بیش از آنکه درس عبرتی باشد برای کسانی که با غرور کاذب و نفاق و اختلافات درونی، زمینه ی مداخلات خارجی را پدید می آورند و به تاخت و تاز طالبان میدان می دهند؛ یک روز استراحت برای پلوخوری و چرت زدن حین سخنرانی و بالیدن به افتخاری است که همه می دانند لکه ی ننگ بر دامن افغانستان است.

در مراسم مضحک تجلیل از هشتم ثور بعنوان روز پیروزی مجاهدین، رییس جمهور، رییس اجرایی، معاون دوم ریاست جمهوری و معاون اول ریاست اجرایی، روسای هر دو مجلس، رییس دادگاه عالی، سران احزاب مجاهدین و متنفذین اجتماعی و جنرالان ارتش همه ی امور مهم امنیتی و سیاسی را وانهاده اند و به رد و بدل کردن مکررات و توضیح واضحات نشسته اند.

کیست که نداند 8 ثور تنها یک تاریخ خاک خورده در تقویم زنگار بسته و فرسوده ی افغانستان است و بیش از آنکه لبخند بر لب مردم ملکی بیاورد نمک بر زخم هایشان (پر پر شدن جوانانشان، آواره شدن در کشورهای همسایه و نیز وانهادن خانه و کاشانه و روح زندگی در سال های قبل از 1371) می پاشد و آه از نهادشان بلند می کند.

از 8 ثور 1371 تا 8 ثور 1395، 24 سال درجا زدیم و گرد خود در دور باطل نژادپرستی و قوم گرایی و فساد و برادرکشی و تفرقه افکنی و وطن فروشی چرخیدیم تا بازهم به همان نقطه ی کوری برسیم که فقط زمینه ی چور و چپاول خارجی ها و بازماندگان جنگ را فراهم کرد و بعد فرش قرمزی از خون مردم ملکی زیر پای طالبان و ناتو گستراند.