حنای جهاد دیگر رنگی ندارد

با گذر زمان و سیر وقایع و حوادث تاریخی و از یاد نرفتنی و البته تکرارناشدنی بر مردم ملکی و همه گروه ها و جوانب درگیر در افغانستان ثبات شده بود که دیگر حنای جهاد رنگی ندارد و سران احزاب مجاهدان جز چور و چپاول و لابی و نیرنگ بدرد چیز دیگری نمی خورند.

بنابراین برخی داعیه داران جهاد و مجاهدان که هر آن عرصه را برخود تنگ تر می یافتند، بر آن شدند تا خود زمزمه هایی از ابراز ندامت و غفلت و سهل انگاری و مورد سوء استفاده قرار گرفتن و حتی مظلوم نمایی در اذهان عمومی بپراکنند و خود را از مظان اتهام برهانند و به مقام دفاع برخیزند.

با این حال در روز تاریخی 29 حمل برای مجاهدین که آغاز حکومتداری جهادگران در ارگ و بر چوکی های اغواگر بر مردم ملکی و ملت افغانستان بود؛ محمد اسماعیل خان رهبر جهادی حوزه غرب کشور لب به اعترافی تلخ گشود و غرب را تنها مستفید و منتفع از عنوان جهاد و نقاب جهادگران خواند!

از این سخنرانی غیرمنتظره برداشت ها و تعبیرها و تفسیرهای متفاوتی می توان استخراج کرد که هر یک در جای خود حایز اهمیت و مستلزم بررسی است. یک اینکه: آیا حنای جهاد برای اسماعیل خان دیگر رنگی ندارد و وی به دنبال یک موضع دیگر برای اهداف و طرح هایش می گردد؟

دیگر اینکه: آیا اسماعیل خان تریبون مجاهدان است که همه رهبران جهادی و احزاب را با خود جمع می بندد و به یک خط قرمز پررنگ و حجیم در افکار عمومی هدایت می کند؟ یا بدنبال مقاصد شخصی و غرایض حزبی خود می باشد؟

و اینکه در ادامه ی سخنان تند و آتشین اسماعیل خان در محکوم کردن جهاد، وی انتقادی تند و تیز از اشرف غنی مبنی بر عدم استفاده ی مجاهدان در حکومت و نیز عدم مشورت با جهادپیشگان می کند به چه معنا است؟!

وی با چه مقصودی هم به نعل می زند و هم به میخ؟ آیا دست غربی ها را با مغز متفکر دوم جهان غرب در سوء استفاده از جهاد در یک کاسه می داند یا در نگاهی جامع تر، به دنبال چوکی در ارگ است که اینچنین یکه تاز میدان انتقادها شده است؟
والله اعلم!